Naglalakad ako sa lansangan ng hubo’t-hubad. I didn’t mind kung may mga tao. Ang iba ay tumitingin sa akin at napapangiti at ang iba naman ay hindi ako pinapansin.

Paminsan-minsan ay nagagawa kong takpan ang harapan ko ng kapirasong papel sa mga taong tumitingin sa aking kasarian dahil kahit papaano ay may namumuong kaunting kahihiyaan sa akin. But in totality ay patuloy ang paglalakad ko ng nakahubad.

Nasumpungan ko na lamang ang sarili ko na nasa loob ng Wrigley Philippines kung saan ay nakikipag-usap sa ganoong kaayusan pa rin. Bigla ay nakita ko na lamang sa aking tabi si Mr. Mel Gamboa, ang aking boss.

Ang kanyang buhok ay kakaiba sapagkat ito ay naka-gel at naka-ayos punk . Binati niya ako sabay yakap ng napakahigpit at damang-dama ko ang pagkawala ng hangin sa aking dibdib.

Maya-maya ay umalis na ako at habang naglalakad sa labas ng compound ay nakaramdam na ako ng matinding kahihiyaan kung kaya’t tinawag ko ang company messenger at inutusan ko siya na bumili ng damit para sa akin.